Que linda! (zoek maar op)

En toen waren we ineens al een maand op reis!

Inmiddels aangeland in Nicaragua, Leon. Het voelt ook al echt alsof we al lang op reis zijn en…… het is een heerlijk gevoel.

In Costa Rica hebben we na het laatste blog nog twee prachtige bestemmingen gehad. De eerste stop was parque national Manuel Antonio, het meest populaire national park van Costa Rica, en dat was te merken. Hier waren weer hordes Amerikanen, onze eerste hotel wat echt slecht was (en dus verhuisde we na een nacht naar de overkant van de straat, die was weer top, goedkoper en meeega-grote kamer/appartement, dat was een duidelijk gevalletje van ‘had-eerst-ff-goed-rondgekeken…’ ☺) Het Park was mooi, met een prachtig strand, maar zo platgelopen dat de meeste beestjes zich goed voor ons verstopten, denk ik…. En terecht, zou ik ook doen! Het handjevol dat zich wel liet zien was direct van een heeeeeel ander kaliber: wasberen die zo vasthoudend waren in het stelen van de lunch, dat een beetje ssshhh-en niets hielp en pas een tik met een schoen ervoor zorgde dat ze onze tas loslieten. Help! In dit laatste hotel nog een avond doorgebracht met een maf reisgezelschap; een paar Britten en Amerikanen, die die dag hadden gevist en zoveel hadden gevangen, dat ze niet wisten hoe ze het op zouden krijgen. De kok van het hotel zou de boel bereiden, dus of we aan wilden schuiven; natuurlijk! Heerlijk gegeten en de mensen?..... De Amerikaan, was een typische Amerikaan die het hoogste woord had, ging nergens over, briljant figuur. Van het stel uit Liverpool dat op huwelijksreis was (ja echt, binnen een groepsreis) was de kerel zo dronken, dat hij allen nog maar luidkeels kon zingen en scheel kon kijken. Fiene wist niet wat ze zag, zat hem de hele tijd met grote ogen aan te kijken… hahaha…. En zijn vrouw was met haar accent (en uiteraard ook de nodige borrels op) echt niet te verstaan. Mooie avond, was weer eens wat anders!

Tortuguero was ons toetje in Costa Rica, een prachtig (wederom national) park. Dit keer aan de kust, met veel waterwegen. Dus Fiene in d’r reddingsvest en wij op dieren-spot-jacht in een kano-roeiboot-met-gids. Dit was de eerste keer dat we met een zeeer-verdrietig-luidkeels-huilend-meisje in de boot zaten. Oeps, dat zit toch iets minder relaxed en vooral omdat we niet helemaal (of helemaal niet) snapten wat er met haar was. In de schaduw, water drinken, in slaap murmelen, geen vieze luier, afkoelen met water, het hele lijstje langs…….Uiteindelijk in slaap gevallen in mijn armen gelukkig! (zere kont op houten bankje, volle blaas waar ze bovenop lag en slapende armen gewoon negerend.... oef) En gelukkig waren we de enige klanten van het bootje! Oeps dus!
Maar meestal komt onze kleine mascotte toch heel goed van pas; zo had het hostel waar we wel wilden slapen geen zwembadje, en plonsen met Fiene is soms echt even nodig als het zo bloedheet is. Dus we keken even verder met wat hulp van de medewerkster van dit hostel (ja echt, ze liep met ons mee naar een andere plek, want daar had ze eerder gewerkt en het was te lastig uitleggen in de ministraatjes van modder). Maar dit hotelletje om de hoek MET zwembad, was minder leuk en veel duurder…… Toen we stonden te dubben boodt de beheerder van het hotelletje aan dat we anders daar gewoon mochten komen zwemmen als we wilden, gewoon, omdat het kon! En echt, al plonzend kwamen de groen met rode ara’s gewoon overvliegen; wauw! Hier in Tortuguero ook nog onze eerste poging tot schilpadden spotten gedaan in de avond; helaas…… mis. Dus in Nicaragua nog maar een poging wagen.

Voor de overtocht naar Nicaragua de auto ingeleverd EN besloten dat we er hier niet ook eentje gingen huren; tijd voor avontuur met openbaar vervoer! (en het budget liet het niet toe…) In de ruime airco-Ticabus over de grens; de helft van de reis zat Fiene koekies te eten bij onze achterbuurvrouw op schoot, ideaal! Goed begin!
Van het groene, georganiseerde, redelijk welwarende milieubewuste Costa Rica naar het prachtige maar arme Nicaragua. Gestart in Granada; wauw! Zo mooi, rustig, maar levendig, die kleuren, die gebouwen, totaal anders. Eten op straat, raspados (geschaafd ijs; van een groot blok wat in een houten karretje ligt, met limonade en dulce de leche erover, jumjum) chaotische markten, vervoer met minibusjes en grote oude rammelende Amerikaanse schoolbussen, aangehouden worden door de politie met zo’n busje (en natuurlijk moesten wij, als de enige toeristen in de bus, onze paspoorten laten zien… uhhh.. Met dank aan onze mascotte; het gezicht van de enge politiemeneer stond net een tikkeltje minder eng toen hij Fiene op mijn schoot zag slapen.. oef…. hihi).
Slenteren door de stadjes , musea’s bezocht in Leon…. Je ziet de armoede niet direct af aan de Nicaraguanen, echt (bijna) allemaal goed gekleed en verzorgd. De wegen zijn hier best aardig, zover we tot nu toe zien…En dan, in het eerste museum, wat enkele verhalen en legenden van Nicaragua vertelt, is ineens superduidelijk hoe arm het land toch wel is. Prachtig om te zien, hoe ze met heel weinig middelen (allemaal rare poppen van papier-maché en oude kleding, de een nog enger dan de ander) de verhalen vertellen. In Nederland zouden er minstens computers, tv schermen, bewegende dingen en weet ik wat nog meer in zo’n museum nodig zijn om mensen te trekken. Hier worden de bizarre verhalen door de gids verteld. Ook het museum van de revolutie bestond uit twee kamers met foto’s in een oud, maar voor de revolutie zeer belangrijk, gebouw. De gids, die zelf op een van de foto’s te zien was (we hebben het hier over 1979) vertelde de verhalen. We eindigde de rondleiding op het dak (ja, gewoon lopen over de golfplaten constructie, niet nadenken!) Waar vandaan de laatste gevechten toen zijn geleverd en we prachtig uitzicht over de stad hadden….

Nu maken we ons op voor onze eerste reis van 3 uur in zo’n grote rammelende oude Amerikaanse schoolbus…. Best een beetje spannend hoe we dat gaan overleven, maar ook zin in! Haha…. Nog iets verder naar het Noorden gaan we vandaag; Matapalga; koffieplantages……

Ook wel grappig trouwens om nu, na ruim vier weken, terug te kijken. Zo wisten we dat we in het regenseizoen zouden zitten hier. Laagseizoen, altijd handig, qua budget en ruimte in hotels, maar ook (als je de reisgidsen moet geloven) veeeeeeel regen. In Costa Rica heeft het ook wel veel geregend, maar op de een of andere manier niet echt waar wij waren…. Dus de regenjassen zijn letterlijk een keer gebruikt tot nu toe! Oke, een van de snelwegen was door modderstromen drie dagen afgesloten, waardoor we 4 uur om moesten rijden en een boot misten, maar die regen hebben wij dus niet gezien! En af en toe wel een bui…. En owja, we hebben ons ook gewoon een keer nat laten regenen tijdens een wandeling! (dat vonden de mensen die we onderweg tegenkwamen wel wat vreemd, met name voor Fiene….. Nou, wij dachten dat ze vooral opgelucht was dat ze even kon afkoelen en heeft daarna heerlijk in de draagzak liggen tukken!)
Fiene is ook op het punt dat het eerste wat ze ‘s ochtends doet, niet meer jengelen om eten is, maar naar het zwembad kruipen, vragen om een handje en proberen erin te springen…. En terwijl we de eerste dagen van de reis haar met fluwelen handschoentjes en veel liefde het water in moesten begeleiden.
En dan hoeveel mensen haar al hebben geaaid, opgepakt, kusjes hebben gegeven (met name andere kinderen), gezwaaid, met haar op de foto staan (door ons, of door hen genomen foto’s), met haar hebben gelachen, complimentjes hebben gegeven, in hoeveel keukens van restaurants ze al is geweest…
Zonder Fiene zouden we een heel stuk minder mensen hebben gesproken, zowel andere reizigers als locals, heel bijzonder. Mooi om zo verhalen te verzamelen.

En als je je afvraagt of wij de enige zijn die met baby reizen? Nee! In Granada hebben we Bernedice ontmoet, 8 maanden oud meisje uit Canada, hier met haar moeder op vakantie. Dat maakte een mooie optocht van onze gezamenlijke stadswandeling en was een mooi plaatje tijdens het ontbijt, de dames naast elkaar op geïmproviseerde kinderstoelen! En hier in Nicaragua hebben we zelfs al een paar westerse gezinnen met kleine kinderen en backpacks zien lopen. Alles kan!

Dus wij gaan weer vrolijk verder….

Liefs,